السلام علیک یااباعبدالله الحسین

ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﻮﺣﻪ ﻭ ﭼﻪ ﻋﺰﺍ ﻭ ﭼﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺭﺳﺘﺨﯿﺰ ﻋﻈﯿﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﺰ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﯽ ﻧﻔﺦ ﺻﻮﺭ ﺧﺎﺳﺘﻪ ﺗﺎ ﻋﺮﺵ ﺍﻋﻈﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺻﺒﺢ ﺗﯿﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﺩﻣﯿﺪ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﮐﺰﻭ ﮐﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭﻫﻢ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﯾﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﮐﺎﺷﻮﺏ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺫﺭﺍﺕ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﺧﻮﺍﻧﻤﺶ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﺭﺳﺘﺨﯿﺰ ﻋﺎﻡ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﺤﺮﻡ ﺍﺳﺖ -بقیه در ادامه مطلب-ﺩﺭ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﻗﺪﺱ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﻼﻝ ﻧﯿﺴﺖ ﺳﺮﻫﺎﯼ ﻗﺪﺳﯿﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ ﺟﻦ ﻭ ﻣﻠﮏ ﺑﺮ ﺁﺩﻣﯿﺎﻥ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮔﻮﯾﺎ ﻋﺰﺍﯼ ﺍﺷﺮﻑ ﺍﻭﻻﺩ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ، ﻧﻮﺭ ﻣﺸﺮﻗﯿﻦ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺣﺴﯿﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﯼ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻃﭙﯿﺪﻩ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺖ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺩﺳﺖ ﺩﻫﺮ ﮔﻼﺑﯿﺒﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺷﮏ ﺯﺁﻥ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻫﻢ ﻣﻀﺎﯾﻘﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪﮐﻮﻓﯿﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﯾﻮ ﻭ ﺩﺩ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻭﻣﯽ ﻣﮑﻨﺪ ﺧﺎﺗﻢ ﺯ ﻗﺤﻂ ﺁﺏ ﺳﻠﯿﻤﺎﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﺯﺍﻥ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻋﯿﻮﻕ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺯ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﺁﻩ ﺍﺯ ﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻋﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩ ﺷﺮﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﯼ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﮐﺮﺑﻼ ﺁﻥ ﺩﻡ ﻓﻠﮏ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻏﯿﺮﺕ ﺳﭙﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﺰ ﺧﻮﻑ ﺧﺼﻢ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪﺷﺪ ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺮﺍﺩﻕ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻧﮕﻮﻥ ﺷﺪﯼ ﻭﯾﻦ ﺧﺮﮔﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺷﺪﯼ ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﯼ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺳﯿﻞ ﺳﯿﻪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻗﯿﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪﯼ ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺯ ﺁﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﯾﮏ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺑﺮﻕ ﺧﺮﻣﻦ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺩﻭﻥ ﺷﺪﯼ ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﯿﻤﺎﺏ ﻭﺍﺭ ﮔﻮﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﯽ ﺳﮑﻮﻥ ﺷﺪﯼ ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ ﺷﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﮎ ﺟﺎﻥ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﺪﯼ ﮐﺎﺵ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﮑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺁﻝ ﻧﺒﯽ ﺷﮑﺴﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻏﺮﻗﻪ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﯼ ﺁﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﺮ ﻧﻔﺘﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﺣﺸﺮ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﯼ ﺩﻫﺮ ﭼﻮﻥ ﺷﺪﯼ ﺁﻝ ﻧﺒﯽ ﭼﻮ ﺩﺳﺖ ﺗﻈﻠﻢ ﺑﺮﺁﻭﺭﻧﺪ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﻋﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﻏﻢ ﭼﻮ ﻋﺎﻟﻤﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﻼ ﺯﺩﻧﺪ ﺍﻭﻝ ﺻﻼ ﺑﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﯼ ﺍﻧﺒﯿﺎ ﺯﺩﻧﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﺎ ﭼﻮ ﺭﺳﯿﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻃﭙﯿﺪ ﺯﺍﻥ ﺿﺮﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﯿﺮﺧﺪﺍ ﺯﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﮐﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺍﻣﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﺧﺎﺩﻣﺶ ﺍﻫﻞ ﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺧﯿﺮﺍﻟﻨﺴﺎ ﺯﺩﻧﺪ ﺑﺲ ﺁﺗﺸﯽ ﺯ ﺍﺧﮕﺮ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺭﯾﺰﻩ ﻫﺎ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﻭﺁﻧﮕﻪ ﺳﺮﺍﺩﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﮏ ﻣﺠﺮﻣﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻨﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺮﺑﻼ ﺯﺩﻧﺪ ﻭﺯ ﺗﯿﺸﻪ ﯼ ﺳﺘﯿﺰﻩ ﺩﺭﺁﻥ ﺩﺷﺖ ﮐﻮﻓﯿﺎﻥ ﺑﺲ ﻧﺨﻞ ﻫﺎ ﺯ ﮔﻠﺸﻦ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺯﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺿﺮﺑﺘﯽ ﮐﺰﺍﻥ ﺟﮕﺮ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺩﺭﯾﺪ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﺧﻠﻒ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﺍﻫﻞ ﺣﺮﻡ ﺩﺭﯾﺪﻩ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ، ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻣﻮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺮ ﺩﺭ ِ ﺣﺮﻡ ﮐﺒﺮﯾﺎ ﺯﺩﻧﺪ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﯿﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺳﺮ ﺣﺠﺎﺏ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪ ﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﺯ ﺣﻠﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﺟﻮﺵ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺫﺭﻭﻩ ﻋﺮﺵ ﺑﺮﯾﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﺩﯾﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﻧﺨﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻭ ﭼﻮ ﺧﺴﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﺩﻧﺪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﺑﺎﺩ ﺁﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺰﺍﺭ ﻧﺒﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺑﺮ ﻓﻠﮏ ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺧﻢ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﺯﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻧﺸﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﭘﺮ ﺷﺪ ﻓﻠﮏ ﺯ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﯿﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﻝ ﻭﻫﻢ ﻏﻠﻂ ﮐﺎﺭ ﮐﺎﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﺗﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﺟﻼﻝ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻼﻝ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﯼ ﺫﺍﺕ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﺴﺖ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺩﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯽ ﻣﻼﻝ ﺗﺮﺳﻢ ﺟﺰﺍﯼ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻗﻢ ﺯﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﺟﺮﯾﺪﻩ ﯼ ﺭﺣﻤﺖ ﻗﻠﻢ ﺯﻧﻨﺪ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﺰﯾﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻔﯿﻌﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﺸﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺷﺮﻡ ﮐﺰ ﮔﻨﻪ ﺧﻠﻖ ﺩﻡ ﺯﻧﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﻋﺘﺎﺏ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﺪ ﺯ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻫﻞ ﺳﺘﻢ ﺯﻧﻨﺪ ﺁﻩ ﺍﺯ ﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﮐﻔﻦ ﺧﻮﻥ ﭼﮑﺎﻥ ﺯ ﺧﺎﮎ ﺁﻝ ﻋﻠﯽ ﭼﻮ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺁﺗﺶ ﻋﻠﻢ ﺯﻧﻨﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﮐﻔﻦ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﯼ ﻣﺤﺸﺮ ﻗﺪﻡ ﺯﻧﻨﺪ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺯﺩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺻﻔﺸﺎﻥ ﺷﻮﺭ ﮐﺮﺑﻼ ﺩﺭ ﺣﺸﺮ ﺻﻒ ﺯﻧﺎﻥ ﺻﻒ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺮﻡ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻊ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺁﻥ ﻧﺎﮐﺴﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﯿﻎ ﺑﻪ ﺻﯿﺪ ﺣﺮﻡ ﺯﻧﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﺮ ﺳﻨﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ ﺳﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺷﻮﯾﺪ ﻏﺒﺎﺭ ﮔﯿﺴﻮﯾﺶ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺳﻠﺴﺒﯿﻞ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﯿﺰﻩ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺳﺮﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺯ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭ ﻣﻮﺟﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮐﻮﻩ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﺵ ﺁﻣﺪ ﻭﺑﮕﺮﯾﺴﺖ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﮔﻔﺘﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺷﺪ ﺧﺎﮎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮔﻔﺘﯽ ﻓﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﭼﺮﺥ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭ ﻋﺮﺵ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺥ ﭘﯿﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﮔﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺷﺪﺁﺷﮑﺎﺭ ﺁﻥ ﺧﯿﻤﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺣﻮﺭﺵ ﻃﻨﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﺷﺪ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺯ ﺑﺎﺩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺣﺒﺎﺏ ﻭﺍﺭ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﺱ ﻣﺤﻤﻠﺸﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﯽﻋﻤﺎﺭﯼ ﻣﺤﻤﻞ ﺷﺘﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺳﺮ ﺯﺩ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﻧﺒﯽ ﺭﻭﺡﺍﻻﻣﯿﻦ ﺯ ﺭﻭﺡ ﻧﺒﯽ ﮔﺸﺖ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭ ﻭﺍﻧﮕﻪ ﺯ ﮐﻮﻓﻪ ﺧﯿﻞ ﺍﻟﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﮐﺮﺩ ﻧﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﮔﻔﺖ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻗﯿﺎﻡ ﮐﺮﺩ ﺑﺮ ﺣﺮﺑﮕﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﺭﻩ ﺁﻥ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻓﺘﺎﺩ ﺷﻮﺭ ﻭ ﻧﺸﻮﺭ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻤﺎﻥ ﻓﺘﺎﺩ ﻫﻢ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻮﺣﻪ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺩﺭ ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﻓﮑﻨﺪ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﻣﻼﺋﮏ ﻫﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺘﺎﺩ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻫﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﺷﺖ ﭘﺎ ﮐﺸﯿﺪ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻃﺎﯾﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﻓﺘﺎﺩ ﺷﺪ ﻭﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺖ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮐﺸﺘﮕﺎﻥ ﻓﺘﺎﺩ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺷﻬﺪﺍ ﭼﺸﻢ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﺑﺮ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺗﯿﻎ ﻭ ﺳﻨﺎﻥ ﻓﺘﺎﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﺸﻢ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻫﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﯿﮑﺮ ﺷﺮﯾﻒ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺘﺎﺩ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻧﻌﺮﻩ ﯼ ﻫﺬﺍ ﺣﺴﯿﻦ ﺯﻭﺩ ﺳﺮ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﺯﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺘﺎﺩ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺮ ﮔﻠﻪ ﺁﻥ ﺑﻀﻌﺔﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﺭﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﯾﺎ ﺍﯾﻬﺎﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﯼ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﻭﯾﻦ ﺻﯿﺪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﺨﻞ ﺗﺮ ﮐﺰ ﺁﺗﺶ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﻫﯽ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺯﺧﻢ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻏﺮﻗﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺧﺸﮏ ﻟﺐ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻓﺮﺍﺕ ﮐﺰ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﺟﯿﺤﻮﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﻩ ﮐﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺧﯿﻞ ﺍﺷﮓ ﻭ ﺁﻩ ﺧﺮﮔﺎﻩ ﺯﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻟﺐ ﻃﭙﺎﻥ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﯿﺪ ﻧﺎﺷﺪﻩ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺑﻘﯿﻊ ﺑﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﮐﺮﺩ ﻭﺣﺶ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﻣﺮﻍ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﮐﺒﺎﺏ ﮐﺮﺩ ﮐﺎﯼ ﻣﻮﻧﺲ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﻻﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﺎﺑﺒﯿﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﯾﺐ ﻭ ﺑﯽ ﮐﺲ ﻭ ﺑﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺒﯿﻦ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺷﻔﯿﻌﺎﻥ ﻣﺤﺸﺮﻧﺪ ﺩﺭ ﻭﺭﻃﻪ ﯼ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻫﻞ ﺟﻔﺎ ﺑﺒﯿﻦ ﺩﺭ ﺧﻠﺪ ﺑﺮ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﻭ ﮐﻮﻥ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﻓﺸﺎﻥ ﻭﺍﻧﺪﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﻼ ﺑﺒﯿﻦ ﻧﯽ ﻭﺭﺍ ﭼﻮ ﺍﺑﺮ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺮﺑﻼ ﻃﻐﯿﺎﻥ ﺳﯿﻞ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻣﻮﺝ ﺑﻼﺑﺒﯿﻦ ﺗﻦ ﻫﺎﯼ ﮐﺸﺘﮕﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻧﮕﺮ ﺳﺮﻫﺎﯼ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻧﯿﺰﻩ ﻫﺎﺑﺒﯿﻦ ﺁﻥ ﺳﺮ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭﺵ ﻧﺒﯽ ﻣﺪﺍﻡ ﯾﮏ ﻧﯿﺰﻩ ﺍﺵ ﺯ ﺩﻭﺵ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺟﺪﺍ ﺑﺒﯿﻦ ﺁﻥ ﺗﻦ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﻭﺭﺷﺶ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﻏﻠﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﯼ ﮐﺮﺑﻼ ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎ ﺑﻀﻌﺔﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﺯ ﺍﺑﻦ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﮐﻮ ﺧﺎﮎ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﻪ ﺩﻟﺴﻨﮓ ﺁﺏ ﺷﺪ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻃﺎﻗﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﻪ ﺍﺯﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺳﻮﺯﻧﺎﮎ ﻣﺮﻍ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﺒﺎﺏ ﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﻪ ﺍﺯﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﻥ ﭼﮑﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﺍﺷﮓ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎﻥ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﻪ ﺍﺯﯾﻦ ﻧﻈﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﺧﯿﺰ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺍﺷﮏ ﺟﮕﺮﮔﻮﻥ ﮐﺒﺎﺏ ﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﻪ ﻓﻠﮏ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﯾﺴﺖ ﺩﺭﯾﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺣﺒﺎﺏ ﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﻮﺯ ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﻣﺎﺗﻤﯿﺎﻥ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﻪ ﺯ ﺫﮐﺮ ﻏﻢ ﺣﺴﯿﻦ ﺟﺒﺮﯾﻞ ﺭﺍ ﺯ ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺣﺠﺎﺏ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﺮﺥ ﺳﻔﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩ ﺑﺮ ﻫﯿﭻ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺟﻔﺎﯾﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩ ﺍﯼ ﭼﺮﺥ ﻏﺎﻓﻠﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﯿﺪﺍﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﻭﺯ ﮐﯿﻦ ﭼﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﯾﻦ ﺳﺘﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺮ ﻃﻌﻨﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺘﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﯿﺪﺍﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺧﺼﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﯼ ﺯﺍﺩﻩ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﯿﭽﮕﻪ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺪﺍﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﺎﻡ ﯾﺰﯾﺪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﻦ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﮐﻪ ﺩﻟﺸﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﻬﺮ ﺧﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﺭﺧﺖ ﺷﻘﺎﻭﺗﺴﺖ ﺩﺭﺑﺎﻍ ﺩﯾﻦ ﭼﻪ ﺑﺎ ﮔﻞ ﻭ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﯾﻦ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻭ ﺣﯿﺪﺭ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺣﻠﻘﯽ ﮐﻪ ﺳﻮﺩﻩ ﻟﻌﻞ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﯽ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﯿﺪﺍﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺗﻮ ﺩﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﺸﺮﺩﺭﺁﻭﺭﻧﺪ :::. ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ .:::