ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ؛ ﺧﻮﺩ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ...

ﻣﺎﺩﺭ؛ ﺧﻮﺩ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ... ﻣﺎﺩﺭ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺍﺻﻼ " ﺧﻮﺩ ؛ ﺧﻮﺩ ﺑﻬـﺎﺭ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ؛ ﭘﻨﺞ ؛ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﻋﺪﺱ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺗﻮﯼ ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎﯼ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﯽ ﭼﯿﺪ ؛ ﮔﻠﺪﺍﻧﻬﺎﯼ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻣﯿﺰﺩ ﺗﺎ ﻧﻮﻧﻮﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﯾﻜﻤﺎﻩ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻜﺎﻧﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯿﺸﺪ ؛ ﺁﻥ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺗﻜﺎﻧﯽ ... ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻮ ﻣﯽ ﺷﺪ ؛ ﻋﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ؛ ﺑﻮﯼ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ؛ ﺑﻮﯼ ﺗﺎﺯﮔﯽ ؛ ﺑﻮﯼ ﺷﻜﻮﻓﻪ. ﺁﻥ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﻛﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ؛ ﮔﻮﺷﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﻜﯽ ﺩﻭ ﻛﺎﺷﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺍﻣﺎ ﯾﻜﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺖ ﻛﺎﺭﯼ " ﺍﻭﺳﺘﺎﯼ ﺑﻨﺎ " ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﻚ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﺰﺭﮒ؛ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻪ ﻛﻨﺠﯽ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﺎ ﺁﺟﺮﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻛﻪ ﻟﻮﺯﯼ ﻟﻮﺯﯼ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﻮﯼ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺎﺯ ؛ ﺣﺪﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺭﺍ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻚ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻧﻘﻠﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻏﻮﻏﺎﯼ ﮔﻠﺪﺍﻧﻬﺎﯼ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﯽ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﺷﺐ ﻭ ﯾﺎﺱ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ؛ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺎﺯﺵ؛ ﺩﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﯼ ﺳﯿﺐ ﻭ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ ﻭ ﯾﻚ ﯾﺎﺱ ﺍﻣﯿﻦ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻛﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻗـﺪﻛﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﻚ ﻋﯿﺪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯿﻜﺮﺩﻭ ﮔﻠﺪﺍﻧﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺣﻮﺽ ﺁﺑﯽ ﺭﻧﮓ ؛ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻧﮓ ﺯﺩﻩ ﺍﺵ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺰﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺸﻖ ﺭﻧﮓ ﻣﯿﺰﺩ؛ ﻣﯿﭽﯿﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﯿﻮﻩ ﻭ ﯾﺎﺱ ﺍﻣﯿﻦ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺣﻮﺽ ﻗﺸﻨﮕﻤﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ .. ﻭ ﺁﻥ ﺑﺎﻏﭽﻪ ؛ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻧﮕﻮ ؛ ﺑﺎﻍ ﻣــﺎﺩﺭ ! ﺑﺎﻏﯽ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﯽ ﻛﺸﯿﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻤﻮ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻧﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺰﺩ ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻣﯿﻜﺮﺩ ﺗـﺎ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ !.::بقیه در ادامه مطلب::ﺍﻣﺎ ﻣــﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻮﺩ ! ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺜﻞ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺎﺩﺭﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ؛ ... ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺮﯾﺪ ﻛﻔﺶ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﯿﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ : ﺑﺎﻍ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﻭ ﻻﻟﻪ ﺯﺍﺭ ﻭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻓﻮﺯﯾﻪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺰﺭﮒ... ﻋﺸﻖ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺷﺖ ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﺰﺩﯾﻚ ﻋﯿـﺪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﯾﻜﯽ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯿﺮﻓﺖ ؛ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭﺵ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺷـــﺎﺩﯼ ﻭ ﺧﺮﯾﺪﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮕﺶ ؛ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ؛ ﮔﻨﺪﻡ ﻭ ﻋﺪﺳﺶ ﻛﻪ ﻻﯼ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺧﯿﺲ ﻗﺪ ﻣﯽ ﻛﺸﯿﺪ ﻭ ﻗﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺰﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻭ ﻗﺸﻨﮓ ؛ ﺩﻭﺭﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺭﺑﺎﻧﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯽ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻛﻪ ﯾﻌﻨﯽ ! ﺳﺒﺰﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺒﺰ ﺷﺪﻩ. ﺳﻤﻨﻮﯼ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﺯ ﺯﺍﺩﮔﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺵ " ﺳﻤﻨﻮﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ " ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ " ﺳﺮﯾﺶ " ﻧﺒﻮﺩ ! ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﻋﯿﺪ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺷﯿﻚ ﻭ ﻧﻮﻧﻮﺍﺭ ﻣﯿﻜﺮﺩﻭ ﺑﻪ ﺻﻒ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺩﯾﺪﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺷﺐ ﻋﯿﺪﯼ . ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ .... ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭﺷﻬﺎ ؛ ﺩﻭﺭﻩ ﮔﺮﺩﻫﺎ ؛ ﺳﻤﻨﻮ ﻓﺮﻭﺷﻬﺎ ﻭ ﮔﻞ ﻓﺮﻭﺷﻬﺎ ﻭ ﺳﺒﺰﯼ ﻓﺮﻭﺷﻬﺎﯼ ﺩﻭﺭﻩ ﮔﺮﺩ ﻭ ﭼﺎﻗﺎﻟﻪ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﻓﺮﻭﺷﻬﺎ ﻛﻪ ﯾﻜﺮﯾﺰ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﮔﻞ ﻧﻢ ﺁﺏ ﺭﻭﯼ ﺳﺒﺰﯼ ﻭ ﭼﺎﻗﺎﻟﻪ ﺑﺎﺩﺍﻣﻬﺎ ﻣﯽ ﭘﺎﭼﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ؛ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ؛ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﻌﺮﯼ ؛ ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ؛ ﺗﻤﺠﯿﺪﯼ ؛ ﺍﺯ ﺟﻨﺴﺸﺎﻥ . ﺍﻣﺎ ﻫﺮﺳﺎﻝ ﺗﺎ ﺳﻤﻨﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ : ﺁﺑﺠﯽ ﺳﻤﻨﻮ ﺑﺪﻡ ؟ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﯽ ﺳﻤﻨﻮﯼ ﻭﻻﯾﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯿﺪﺍﺩ : ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﻙ ﻭﺍﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﻢ ؛ ﺳﺮﯾﺶ ﺑﺨﺮﻡ .... ﻭ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺎ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ..... ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺎ "ﻟـﻮﺩﻩ " ﻧﺒﻮﺩ ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮﺍﺏ ! ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﻚ ﺷﺐ ﻋﯿﺪ ﻫﺮﺳﺎﻟﻪ ﺍﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﻨﻮﻓﺮﻭﺷﻬﺎ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﺮﺳﺎﻝ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ؛ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﻤﻨﻮﻓﺮﻭﺵ ﺧﻮﺵ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻣﯿﺸﻮﺩ ؛ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﻚ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻫﺮﺳﺎﻟﻪ !! ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩ ؛ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻭﺭﻩ ﮔﺮﺩﻫﺎﯼ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺵ ﺑﻮﺩ؛ ﻛﻪ ﺭﻭﯼ ﭼﺮﺧﻬﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻧﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺷﺎﻥ ﺳﺒﺰﯼ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭼﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﻫﻤﻪ ﺳﺒﺰﯼ ﻫﺎ " ﺗﺮﺑﻬﺎﯼ ﻟﭗ ﮔﻠﯽ " ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯿﻜﺮﺩﻧﺪ ... ﻭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ " ﮔﻞ ﻧﻤﯽ " ﺁﺏ ﺭﻭﯾﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﺎﭼﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺑﻬﺎﯼ ﻟﭗ ﮔﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﺪﯼ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻩ ﻫﺎ " ﺣﺴﻦ ﻛﭽﻞ " ﻟﭗ ﮔﻠﯽ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﻣﯿﻜﺮﺩﻧﺪ !! ﺁﺥ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺩﻟﻔﺮﯾﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺑﻬــــﺎ ؟ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺍﺻﻼ ﺧﻮﺩ ؛ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﭼﯿﺪﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﺪ ؛ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﻀﻮﺭ ﭼﻨﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﯾﻚ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ ؛ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻣﯿﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻗﻠﻤﻜﺎﺭ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺍﺵ ﻭ ﺗﺮﻣﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﻋﻘﺪﺵ ؛ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺑﺎﻻﯼ ﺍﻃﺎﻕ ؛ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﭼﯿﺪﻥ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻣﯿﻜﺮﺩ ؛ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺻﺒﺮﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﻔﺘﻨﯽ ؛ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﻫﻔﺖ ﺩﺳﺖ ﻣﯿﻜﺸﯿﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﻜﺮﺩ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ.. ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻚ ﻇﺮﻑ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺮﺳﻔﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺒﺰﯼ ﭘﻠﻮ ﻭ ﻛﻮﻛﻮ ﻛﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﺘﻤﺎ " ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺳﻂ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .. ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺳﺒﺰ ﻭ ﻗﺮﻣﺰﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺖ ؛ ﮔﻼﺏ ﭘﺎﺵ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺳﺮﺧﺎﺑﯽ ﺑﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮔﻞ ﻭ ﺑﻠﺒﻞ ﻫﺎﯼ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻛﻪ ﻣﯿﻜﺮﺩ ﻭ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺖ ﺳﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ! ﺭﻭﯼ ﻇﺮﻑ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ؛ ﺩﻭ – ﺳﻪ ﭘﺮﯼ ﺑﺮﮒ ﮔﻞ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ . ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺷﻨﮕﻮﻟﯽ ﻛﻪ ﻫﺮﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺩﻭﺧﺘﯿﻢ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎﻝ ﯾﻜﻬﻮ ﺻﺎﻑ ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ ..... ﯾﻌﻨﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ؛ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﯽ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ؟ ؛ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ؟؟؟ ﺳﯿﺐ ﺭﺍ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺮﻕ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﯾﻮﺍﺷﻜﯽ ﮔﺎﺯﺵ ﺑﮕﯿﺮﯼ . ﺳﻤﻨﻮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﻮ ! ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺰﺩﯾﻚ ﻋﯿﺪ ﯾﻚ ﻇﺮﻑ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﺳﻪﺀ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﯼ ﺯﺭﺷﻜﯽ ﺭﻧﮓ ﮔﻞ ﺳﻔﯿﺪ ﻭﺳﻂ ﺳﻔﺮﻩ ؛ ﭼﺸﻤﻜﻬﺎﯼ ﻃﻨﺎﺯﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻬﮕﺎﻫﯽ ﺍﺛﺮ ﯾﻚ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﺎﺷﯽ ﺭﺍ ﻭﺳﻄﺶ ﺑﺒﯿﻨﯽ ! ! ! ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ ﺉ ﺍﺻﻠﯽ " ﮔﺬﺭ ﺯﻣﺎﻥ " ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻣﺎﺩﺭ ؛ ""ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪ ﺍﯼ ﭼﺎﻗﻤﺎﻥ "" ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ : ﭼﺎﻕ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﯼ ؛ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﮔﻮﺵ ﮔﺮﺩ ﻛﻪ ﯾﻚ ﺩﺳﺘﻪ ﻭﺳﻄﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﻚ ﭼﻜﺶ ﻓﻠﺰﯼ ﻛﻮﭼﻚ ﻫﻢ ﺯﯾﺮ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ !! ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻛﻪ "" ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﯿﻜﻞ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮﺩ ) ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﻣﯿﻠﺮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯿﻜﺮﺩ !! ( ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﯿﻚ ﺗﺎﻛﺶ ؛ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺣﺘﯽ ﺯﯾﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺧﺖ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﻭ ﻟﺤﺎﻑ ﻛﺮﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﯿﺶ ؛ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻘﻠﯽ ﻣﯿﺮﻓﺖ ! ! ! ! ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺳﻜﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ؛ﺧﻮﺩﺵ ﯾﻚ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ؛ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺪﺍ ! ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﺍﺯ ﺳﻜﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﯿﺪﯼ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺪ ؛ ﺩﻩ ﺗﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺮﺝ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﯿﺴﻪ ﺍﯼ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻜﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ؛ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻤﯽ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ؛ ﻭ ﻫﺮﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﯿﺪ ؛ ﻣﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﺳﻜﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﻧﻘﺮﻩ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻛﻪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﯿﻤﯿﺎﮔﺮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﻜﺮﺩﯾﻢ ؛ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﯾﻜﯽ ﯾﻜﺪﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻨﺸﺎﻥ .... ﺍﻣﺎ ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﭼﯿﺪﻣﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺸﺪ؛ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺗﻮﻟﺪ ﻫﺮ ﯾﻚ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻜﻨﺎﺳﻬﺎﯼ ﻋﯿﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﺷﮕﻮﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﯾﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻔﺮﻩ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﺦ ﻧﻤﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﻮﺷﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺖ ) ﻛﺘﺎﺏ ﺣﺎﻓﻈﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺟﻮﻫﺮ ﺻﺪﻫﺎ ﻟﻐﺖ ﻭ ﺟﻤﻠﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﺪﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ( ؛ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﭼﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺎﻝ ﻧـــﻮ .... ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﻜﺮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﺷﺎﺍﻟﻠﻪ ؛ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﻜﺴﺎﻝ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ؛ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺁﺑﯽ ﺭﻧﮕﺶ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ؛ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻋﯿﺪﻫﺎ ﻭ ﺷﮕﻮﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎﺩﺭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺩﻋﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯿﻜﺮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﻣﯿﺮﻓﺖ ؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻭ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺳﯽ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻋﯿﺪﻣﺎﻥ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﯿﮕﻔﺖ : ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﺭﺱ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﺪ ﻭ ﯾﻜﺮﯾﺰ ﻣﯿﮕﻔﺖ : ﺗﻮﭖ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺁﺭﺯﻭ ﻛﻦ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﺸﻮﯼ! ! . ﻛﻪ ﺻﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺻﺎﻑ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﯾﻜﯽ ﻧﺎﮔﺸﻮﺩﻩ ﻣﺎﻧﺪ ! ﺻﺪﺍﯼ ﺷﻠﯿﻚ ﺗﻮﭖ ﺳﺎﻝ ﺟﺪﯾﺪ ﻛﻪ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺯﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﯾﻜﯽ ﯾﻜﯽ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻘﻠﻬﺎﯼ ﺑﯿﺪ ﻣﺸﻚ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺩﻫﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯿﻜﺮﺩﯾﻢ ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻠﻬﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ . ﺑﻌﺪ ﭘﺪﺭ ﺍﻭﻝ ﻋﯿﺪﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﺍﺩ ؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻧﮕﯿﻦ ﺩﺍﺭ ﯾﺎ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺷﺎﺩ ﯾﺎ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ؛ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﯾﻚ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﯾﻚ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ ؛ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ؛ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻫﺮﺳﺎﻝ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯿﺸﺪ ؛ ﻣﺜﻞ ﺗﺮﺑﻬﺎﯼ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻭ : ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺩ ﻧﻜﻨﺪ ﺁﻗﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﯿﺪﺍﺩ . ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﻛﺸﯿﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﻋﯿﺪﯼ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻻﯼ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻣﯿﻜﺮﺩ ! ﻭ ﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﻛﻪ ﯾﻚ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﺳﻬﻢ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ! ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﯾﻚ ﺍﺳﻜﻨﺎﺱ ﭼﻪ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯿﻜﺮﺩ ؟ ﭘﺪﺭ ﻫﻢ ﻋﯿـــﺪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﯿــﺪ ! ﺧﻮﺩ ؛ ﺧﻮﺩ ﻋﯿﺪ ﻧﺒﻮﺩ ؛ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺩﺭﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ؛ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﻮﯾﻞ ؛ ﺭﺳﻤﯽ ؛ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ؛ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ . ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﻛﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﻭ ﺑﺎﻻﯾﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ ﺑﺮﻕ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺍﺯ ﻟـﺬﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﮔﻮﻧﻪ ! ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭ ﻣﺪﺍﻝ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﻭ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻋﯿــﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯿﺸﺪ ...... ﻣﺎﺩﺭ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﯿﻜﻨﻢ ؛ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﻋﯿﺪ ﺑﻮﺩ .... ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺻﻼ ﻋﻤﻮ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻫﺮﺳﺎﻝ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﯿﻜﺮﺩ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ؛ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ؛ ﻧﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﻧﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ؟؟؟ ﻛﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ؟؟ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ؛ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺻﺎﻑ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﻨﺪ ؟؟ ﻭ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺑﻘﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭﺱ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣـﺎ ﺭﺍ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﻛﺮﺩ ﯾﺎ ﻧﻪ ؟؟؟؟ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﺴﯽ ﻧﮕﻮﺋﯿـــﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﯾﻜﯽ ﺭﺍ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ؛ ﻣـــﺎﺩﺭ ﺧـﻮﺩ ؛ ﺧــﻮﺩ ؛ ﻋﯿـــﺪ ﺑﻮﺩ . ﻣﯿﻨﺎ ﯾﺰﺩﺍﻥ ﭘﺮﺳﺖ ﻣﻨﺒﻊ: seemorgh.com