داستان کوتاه پند آموز

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺋﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻧﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ. ﻣﺎﻩ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﻮﺋﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﻩ ﮐﻤﻰ ﺳﺮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﺮﻓﻰ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ۲۰۰۰ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﻭﻟﻮﻭ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻣﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﻡ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﻯ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻭﺭﻭﺩﻯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﮐﻠﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻣﺤﻞ ﮐﺎﺭﻣﺎﻥ ﺷﻮﯾﻢ . ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻯ ﻧﮕﻔﺘﻢ ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﮑﺎﺭﻡ ﮔﻔﺘﻢ : “ ﺁﯾﺎ ﺟﺎﻯ ﭘﺎﺭﮎ ﺛﺎﺑﺘﻰ ﺩﺍﺭﯼ ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﻯ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻰ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻫﻢ ﺟﺎﻯ ﭘﺎﺭﮎ ﻫﺴﺖ ؟ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ : “ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺯﻭﺩ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﻢ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺭﯾﻢ” ﺑﻌﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ : “ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﺮﺗﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﭘﺎﺭﮐﻰ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮﺳﻨﺪ”. . . ﺩﺭ ﯾﮏ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﭘﺴﺮﮐﯽ ﺳﯿﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ؛ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻭﺝ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺑﻪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻨﺸﺎﻥ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩ. ﺳﭙﺲ ﯾﮏ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺁﺑﯽ ﻭ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﯾﮏ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺳﻔﯿﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻭﺏ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ. ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻫﺎ ﺳﺒﮑﺒﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻧﺪ … ﭘﺴﺮﮎ ﺳﯿﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺳﯿﺎﻩ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻓﺮﻭﺵ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺳﯿﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ؟ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻓﺮﻭﺵ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﭘﺴﺮﮎ ﺯﺩ ﻭ ﻧﺨﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺳﯿﺎﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﯾﺪ ﻭ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻻ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮔﻔﺖ : ﭘﺴﺮﻡ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ … ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺭﺷﺪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ ! ﺭﻧﮓ ﻫﺎ ، ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺎ ، ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ؛ ﻣﻬﻢ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﺳﺖ ! . . ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﻭ ﯾﮏ ﭘﺎ ﺩﺍﺷﺖ. ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﯾﮏ ﭘﺮﺗﺮﻩ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺪﺍﻡ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ؛ ﺁﻧﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻘﺺ ﺩﺭ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﻭ ﯾﮏ ﭘﺎﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﮑﺸﻨﺪ ؟ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮﺩ. ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺍﻭ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﺮﺩ . ﺍﻭ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﮑﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﺪﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﻧﺸﺎﻧﻪﮔﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﯾﮏ ﭘﺎﯼ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ. ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮﯼ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻨﯿﻢ ؛ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻘﺎﻁ ﺿﻌﻒ ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻧﻘﺎﻁ ﻗﻮﺕ ﺁﻧﺎﻥ ؟؟؟ !!!